Wiersz „Powrót” E. Szelburg-Zarembina
Tutaj był ugór, pusty brzeg,
na którym rosły liche zboża,
skubały trawę stadka kóz
i dął, zawodził wiatr od morza.
Teraz jest Gdynia, wielki port
ramiona swe rozkłada,
by wpływał w nie, wypływał z nich
okrętów huf nie lada.
Do wszystkich krajów, świata stron
wiodą je morskie drogi.
To o nich teraz śpiewa wiatr
w fal pianie jak we zbożu.
Wróciła Polska na swój brzeg,
Ku wiecznie swemu morzu.
Szumi jej wiatr, od morza wiatr
w fal pianie jak we zbożu.
O mury Gdyni skrzydła swe
ociera on radośnie.
I wróży Polsce słony wiatr
Potęgę, co wciąż rośnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz